Opdracht: Nieuws update
Aantal woorden: Max. 1000
Gepubliceerd: November 2016
Medium: Website en Facebook
Dit is het verhaal van inspecteur Ine Kets, betrokken bij de aanslagen op luchthaven Zaventem, 22 maart 2016. Ik heb haar telefonisch gedurende bijna twee uur gesproken, waarin ze me haar ervaringen vertelde en mijn vragen beantwoordde. Aansluitend heb ik haar relaas uitgewerkt tot onderstaande update, welke gepubliceerd is op o.a. de website van Thin Line Bracelets en Facebook.
Inspecteur Ine van Kets (26) uit België was op de dag dat er diverse aanslagen gepleegd werden in en rond Brussel, werkzaam op Brussels Airport, de grootste luchthaven van België. Bij deze aanslagen kwamen 35 mensen om het leven en zo’n 340 mensen uit 18 verschillende landen raakten gewond.
Ine vertelt ons hoe zij deze dag ervaren heeft.
“Het was 22 maart 2016. De dag begon voor mij als een gewone dinsdag op de luchthaven van Zaventem waar ik als inspecteur van de politie ingedeeld was bij de patrouilleploeg te voet. Dat betekent o.a. dat ik samen met mijn collega inspecteur Bergen (26) toezicht hield bij de diverse pieren en gates, we zijn dan visueel zichtbaar en aanspreekpunt voor de bevolking. Een dienst die ik vaker heb en waarmee ik me vertrouwd voel.
Het is even voor acht uur in de ochtend. Het is druk op de luchthaven, er reizen veel passagiers van en naar Zaventem die dag. Niets wijst er op dat plots het leven van honderden mensen, inclusief dat van mezelf, zo ongelofelijk ingrijpend zou veranderen.
Want plotseling klinkt er een zware explosie in de vertrekhal. Mijn collega en ik schrikken en we proberen te lokaliseren waar de explosie vandaan komt. Veel tijd hebben we echter niet, want nog geen 9 seconden later zie ik, al lopend achter mijn collega, hem recht de tweede explosie in lopen. Het is moeilijk om goed te omschrijven wat er in die fractie van seconden allemaal met je gebeurt, maar al je zintuigen staan direct op scherp. Er is sprake van een enorm luide knal, die meteen mijn gehoor beïnvloedt. Alles klinkt opeens anders, dof. Er is sprake van een gitzwart rookgordijn wat me het zicht belemmert, ik ruik een doordringende chemische geur, en voel een enorme drukgolf, vergelijkbaar met een sterke storm aan zee.
En ik voel angst. Mijn intuïtie vertelt me dat er gevaar is en mijn collega kan ik niet bereiken. Ik probeer mijn angst onder controle te krijgen, niet het ergste te denken, maar voel me zo ongerust dat het pijn doet. Ik probeer hem in de door rook gevulde hal te vinden, maar kruis uitsluitend mensen die me vol paniek aankijken en hulpeloos rondlopen. Ik weet wat me te doen staat en roep dat ze zich naar buiten moeten begeven. Ik heb een oortje in waarmee ik in contact sta met mijn collega’s, maar hoor nog niet goed door de enorme klap. Wel hoor ik flarden waarbij de woorden ‘Explosie! Explosie!’ herhaald worden. Er is sprake van nog meer dreiging, een mogelijke bomauto, schutters, wellicht een derde bom.
Angst is een vreselijke emotie, maar ik mag er niet aan toegeven, ik heb een taak hier. Er is sprake van chaos en tegelijkertijd van structuur. De reizigers zijn uiteraard volledig in paniek, maar via mijn oortje hoor ik duidelijke instructies van collega’s en ontdek ik dat de hulpdiensten volop in actie zijn en er net buiten de vertrekhal een EHBO-post is opgericht.
Adrenaline zorgt er voor dat ik samen met mijn collega’s alles op alles zet om zoveel mogelijk mensen op te vangen, te verzorgen, moed in te spreken. We proberen mensen gerust te stellen, zetten mensen met brandwonden direct onder de douche, begeleiden gewonden tot ze met de ambulance mee kunnen. En ondertussen wachten we zelf in spanning op nieuws van onze gewonde collega. Brandweer, ambulanciers, andere politiezones… iedere hulpverlener lijkt op de luchthaven aanwezig te zijn. Ik ben onder de indruk van de samenwerking, hoe snel er een plan van aanpak is, hoe snel de hulpverlening op gang komt en hoe goed het verloopt. De dag vliegt voorbij en tegelijkertijd is het de langste dag uit mijn leven.
Eenmaal thuis, dringt alles langzaam tot me door. Mijn collega, waar ik achter liep, blijkt heel zwaargewond. Hij heeft ernstige brandwonden, diverse botbreuken en een deel van zijn been is geamputeerd. Ook mensen die achter mij liepen, die dus verder stonden van de explosie, zijn ernstig verwond geraakt. En ik realiseer me: ik heb ontzettend veel geluk gehad. Ik heb geen noemenswaardige fysieke verwondingen overgehouden aan de aanslag.
De nazorg die ons geboden is, is heel goed. Het stressteam van de politie stond voor ons klaar, een psycholoog en natuurlijk al onze collega’s. Soms is een blik van herkenning van collega’s ter plaatse al zo waardevol. De telefoon stond lange tijd roodgloeiend door ongeruste telefoontjes van familie, vrienden en collega’s. Maar dat niet alleen, ook de luchthaven, de eenheid en wij persoonlijk zijn bedolven onder de kaartjes, mailtjes, brieven en attenties vanuit alle hoeken van de wereld. Collega’s uit andere landen die er voor ons willen zijn, die aan ons denken en meeleven. Ik ben diep onder de indruk van alle steun, bemoedigende woorden en begrip van politiemedewerkers en hulpdiensten uit België, Nederland en talloze andere landen.
Ik zal 22 maart 2016 en de gevolgen van deze zwarte dag, nooit meer vergeten. Iedereen die hierbij betrokken was, is voor het leven getekend. Maar ik laat niet toe dat het mijn leven bepaalt. Ik heb geleerd van deze dag, ervaar dat ook nu nog dagelijks. Hoe ik alerter ben, voorzichtiger. Maar ik laat me niet leiden door angst. Want als angst regeert, heeft terrorisme gewonnen.
Via Thin Line Bracelets wordt een speciale patch verkocht, waarmee we geld inzamelen voor de revalidatie van onze gewonde collega. Hij zal bijvoorbeeld een aangepast voertuig moeten hebben straks. Daar willen wij, maar gelukkig ook anderen, graag bij helpen. We zijn één blauwe familie, die er wil zijn voor elkaar. Dat maakt dat ik het mooiste beroep van de wereld heb. Een beroep waar ik bijzonder trots op ben.
Inspecteur Ine van Kets
Politie België
